انسانهای اولین گروه منشی ها، دستیاران و همراهانی ماهر هستند. شخصیت آنان بسیار پر تحرک است،ولی این تحرک به نفع آنان نیست.به هر حال آنها افرادی سودمند،علاقمند،کاملأ بی آزار و تا حدی کاردان،شوخ ومؤدب، ملایم و ظریف و به زبان دیگر خوبترین و دلپسند ترین مردمی هستند که می توان تصورش را کرد. فقط عیب بزرگی دارند .نمی توانند به تنهایی کار کنند. همواره به کسی نیازمندند که آنان را هدایت کند.با راهبری صحیح ،هر اندازه که این راهبری سخت و خصومت آمیز باشد،کارهای شگفت آوری انجام می دهند اما به تنهایی از دست رفته اند. انسانهای دومین گروه اصلاَ خوب و دلپسند نیستند . آنها حقیر،انتقامجو،حسود و بی تحرک اند. فقط درباره خود حرف می زنند و معمولاَ می خواهند که دیگران معیارهای آنان را بپذیرند.دایماَ ابتکار عمل را در دست می گیرند حتی اگر این امر برای آنها مطبوع نباشد. در هر وضعیتی کاملاَ ناراحت اند و هرگز نمی توانند احساس آرامش کنند. نا مطمئن هستند و هرگز راضی نیستند.هر چه  نامطمئن تر باشند ،بیشتر نا مطبوع اند. عیب مهلک آنان این است که فقط برای آنکه راهبر شوند، حاضرند دست به جنایت زنند.

سومین گروه انسانهایی هستند که نه خوب و نه دلپسند اند و نه بد ونا مطبوع. به کسی خدمتی نمی کنند و خود را نیز به کسی تحمیل نمی کنند. بیشتر بی اعتنا و بی تفاوت اند. عقاید مبالغه آمیزی درباره خود دارند که فقط از توهمات و افکار واهی و پوچ ناشی می شود. اگر در هیچ امری خارق العاده نباشند در یک چیز هستند: انتظار می کشند تا واقعه ای روی دهد. پیوسته در انتظارند که کشف وفتح شوند و با سهولت حیرت آوری می توانند تصوراتی بیافرینند که امور بزرگ و بلاتکلیفی دارند و قول می دهند که کاری انجام دهند ولی هرگز کاری نمی کنند، زیرا در واقع چنین امکاناتی را ندارند.

ما موجودات ساده ای هستیم هر یک از ما به یکی از این سه نوع تعلق دارد تمام عمر در یکی از این سه دسته می مانیم بی آنکه امیدی به دگرگونی یا رستگاری داشته باشیم.

مشکل ما این است که خود را خیلی جدی می گیریم. این سؤال که تصویر ما و اعمالمان به چه گروهی تعلق دارد ،فقط بر اساس خود بزرگ بینی ماست. اگر اینقدر خود بزرگ بین نباشیم ،در آن صورت برایمان فرقی نمی کند که به چه دسته ای تعلق داریم.  

 نوشته شده توسط مجید کمالو در یکشنبه 93/5/19 و ساعت 8:36 صبح | نظرات دیگران()