دل من یه روز به دریا زد و رفت ...پشت پا به رسم دنیا زد و رفت ...

پاشنه کفش فرار و ور کشید ...آستین همت و بالا زد و رفت .... 

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب ...سنگ توی شیشه فردا زد و رفت ...

حیوونی تازگی آدم شده بود ...به سرش هوای حوا زد و رفت ... 

دفتر گذشته ها رو پاره کرد ...نامه فردا ها رو تا زد و رفت ...

زنده ها خیلی براش کهنه بودند ...خودشو تو مرده ها جا زد و رفت... 

هوای تازه دلش می خواست ولی ...آخرش توی غبارا زد ورفت ...

دنبال کلید خوشبختی می گشت...خودشم قفلی رو قفل ها زد ورفت

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 92/6/27 و ساعت 7:37 صبح | نظرات دیگران()