انسان، از نخستین سال های زندگی اجتماعی، زمانی که از راه شکار و گردآوری خوراک های گیاهی روزگار می گذراند، متوجه بازگشت و تکرار برخی از رویدادهای طبـیعی، یعنی تکرار فصول شد. زمان یخ بندان ها موسم شکوفه ها، هنگام جفت گیری پرندگان و چرندگان را از یکدیگر جدا کرد. نیاز به محاسبه در دوران کشاورزی، یعنی نیاز به دانستن زمان کاشت و برداشت؛ فصل بندی ها و تقویم دهقانی و زراعی را بوجود آورد. نخستین محاسبه فصل ها، بی گمان در همهً جامعه ها، با گردش ماه که تغیـیـر آن آسانتر دیده می شد، صورت گرفت. و بالاخره نارسایی ها و ناهماهنگی هایی که تقویم قمری، با تقویم دهقانی داشت، محاسبه و تنظیم تقویم بر اساس گردش خورشید صورت پذیرفت. سال در نزد ایرانیان همواره دارای فصل نبوده، زمانی شامل دو فصل : زمستان ده ماهه و تابستان دو ماهه بوده؛ و زمانی دیگر تابستان هفت ماه ( از فروردین تا آبان) و زمستان پنج ماه ( از آبان تا فروردین ) بوده، و سرانجام از زمانی نسبتاً کهن به چهار فصل سه ماهه تقسیم گردیده است. گذشته از ایران: "سال و ماه سغدی ها، خوارزمی ها، سیستان ها در شرق و کاپادوکی ها و ارمنی ها در مغرب ایران، بدون کم و زیاد همان سال و ماه ایرانی است". 

                                             نوروز در تاریخ

دانش ما از آغاز جشن گرفتن نوروز بسیار محدود است. مدارک نوشتاری در تاریخ ایران، تا قبل از قرن اول بعد از میلاد ذکری از نوروز نمی کنند. هرچند که بسیاری از محققان بر این عقیده هستند که یکی از دلایل ساختمان مجموعه پارسه (تخت جمشید)، جشن گرفتن نوروز و بارعام نوروزی شاهنشاهان هخامنشی بوده، اما نبود هیچگونه نشانه ای از وقوع این مراسم در دوران هخامنشی، برای بعضی از دانشمندان این سوال را پیش آورده که آیا نوروز در دوران باستانی به عنوان یک مراسم دولتی جشن گرفته می شده یا نه؟
نخستین برخورد ما با نوروز در مدارک تاریخی به سلطنت ولاش اول اشکانی (78-51 پ م) باز می گردد. ولاش اول را عموما" پایه گذار بسیاری از مراسم ایرانی از جمله سده می دانند و نوشته شدن قسمتهایی از اوستا را نیز به دوران او نسبت می دهند. متاسفانه کمبود مدارک کامل ما را از تحقیق لازم در مورد جزئیات برگزاری نوروز در دوران اشکانی محروم می کند.
برعکس، از مراسم نوروز در دوران ساسانی(650-224 پ م) اطلاعات جامعی در دست داریم. کتیبه های ساسانی، پند نامه ها و دیگر قطعه های ادبیات ایرانی میانه، از برگزاری جشن سال نو در دربار ساسانی صحبت می کنند. مراسم بار نوروزی که در آن شاهنشاه برای تمام اعضای دولت و نمایندگان ملت، بارعام ترتیب می داد، از بازمانده های مراسم ساسانی است.
مراسم بارعام شاهانه در دوران بعد از اسلام نیز باقی ماند و تمام شاهان ایران، حتی پادشاهانی که از اصل غیر ایرانی میامدند (مانند سلاطین غز و مغول) نیز دربار خود را برای برگزاری رسوم ایرانی و از جمله نوروز آماده می کردند. در دربار خلفای عباسی که از بسیاری جهات خود را ادامه شاهنشاهان ساسانی می دانستند، نوروز از مهمترین جشنهای سال بود و بار نوروزی با تمام جلال و شکوه آن انجام می گرفت.
با وجود داشتن مدارک مورد اطمینان در مورد جشن گرفته شدن نوروز در دوران ساسانی، دلیلی در دست نداریم که نوروز را جشنی با گذشته بسیار قدیمیتر از دوران ساسانی فرض نکنیم. بسیاری از جشنهای مهم جهان در ابتدا تنها بوسیله مردم عامی برگزار می شدند و جزو برنامه های سلطنتی حساب نمی گشتند. قدیمی بودن و دست نخوردن مراسم نوروز می تواند گواهی از این باشد که این جشن مدتها قبل از اینکه پادشاهان ساسانی (و شاید اشکانی) آنرا تبدیل به جشنی رسمی کنند، وجود داشته و مانند امروز، بوسیله همه مردم ایران جشن گرفته می شده.

 نوشته شده توسط مجید کمالو در سه شنبه 90/12/23 و ساعت 8:59 صبح | نظرات دیگران()

 ای برادر عزیز چون تو بسی ست در جهان هر کسی عزیز کسی ست

هوس روزگار خوارم کرد روز گارست و هر دمش هوسی ست

عنکبوت زمانه تا چه تنید که عقابی شکسته ی مگسی ست

به حساب من و تو هم برسند که به دیوان ما حسابرسی ست

هر نفسی عشق می کشد ما را همچنین عاشقیم تا نفسی ست

کاروان از روش نخواهد ماند  باز راه است و غلغل جرسی ست

آستین بر جهان برافشانم  گر به دامان دوست دسترسی ست

تشنه ی نغمه های اوست جهان  بلبل ما اگرچه در قفسی ست

سایه بس کن که دردمند ونژند  چون تو در بند روزگار بسی ست

 نوشته شده توسط مجید کمالو در پنج شنبه 90/12/18 و ساعت 8:43 صبح | نظرات دیگران()

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم        وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

هفت اختر بی آب را کاین خاکیان را می خورند    هم آب بر آتش زنم هم باده‌هاشان بشکنم

از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من          تا جغد طوطی‌خوار را در دیر ویران بشکنم

زآغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم  بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم

امروز هم‌ چون آصفم شمشیر و فرمان در کفم   تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 90/12/10 و ساعت 8:27 صبح | نظرات دیگران()

پیدا شدم، پیدا شدم،

پیدای ناپیدا شدم،

شیدا شدم، شیدا شدم،

شیدا شدم پیدا شدم پیدا شدم

پیدای ناپیدا شدم

شیدا شدم

شیدا شدم

من او بُدم، من او شدم،

با او بُدم، بی او شدم،

در عشق او چون او شدم،

زین رو چنین بی‌سو شدم،

زین رو چنین بی‌سو شدم،

در عشق او چون او شدم،

چون او شدم، چون او شدم،

پیدا شدم، پیدا شدم،

پیدای ناپیدا شدم،

شیدا شدم،

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 90/12/10 و ساعت 8:22 صبح | نظرات دیگران()