کمالو مجید
با زمینه سرخ خون و حاشیه‌های کبود معصیت، با طرح‌های گناه و نقش برجسته‌های ستم،
فرشته‌ها گریه می‌کنند و قالی آدم را می‌تکانند و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می‌کنند.
رنگ در رنگ، گره در گره، نقش در نقش، قالی بزرگی است زندگی، که تو می‌بافی و من می‌بافم، همه بافنده‌ایم، می‌بافیم و نقش می‌زنیم، می‌بافیم و رج به رج بالا می‌بریم، می‌بافیم و می‌گسترانیم.
دار این جهان را خدا برپا کرد، و خدا بود که فرمود: "ببافید"، و آدم نخستین گره را بر پود قالی زندگی زد.
و هر که آمد، گره‌ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت و چنین شد که قالی آدمی رنگ رنگ شد، آمیزه‌ای از زیبایی و نازیبایی، سایه روشنی از گناه و ثواب.
گره تو هم تا ابد بر این قالی خواهد ماند، طرح و نقشت نیز، و هزاران سال بعد، آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه‌ای از آن را تو بافته‌ای.
کاش گوشه‌ای را که سهم توست، زیباتر ببافی.
نوشته شده توسط مجید کمالو در شنبه 90/4/18 و ساعت 3:7 عصر | نظرات دیگران()
.jpg)
