که بس دور است بین ما

که این سو پیرمردی با سپیدی های مو

و هزاران با مردن، رنج بردن

با خمی در قامت از این راه دشوار

که این سو دست ها خشکیده

دل مرده

به ظاهر خنده ای بر لب

و گاهی حرف های پیچ در پیچ و هم هیچ

و گهگاهی دو خط شعری که گویای همه چیز است و خود ناچیز

وای بر من گر تو آن گمکرده ام باشی

که بس دور است بین ما

که آن سو نازنینی، غنچه ای شاداب و صد ها آرزو بر دل

دلی گهواره ی عشقی

که چندی بیش نیست شاید

و از بازیچه بودن سخت بیزار است

وای بر من گر تو ان گمکرده ام باشی

که بس دور است بین ما

به عاشق گشتن و عاشق نمودن سخت دشوار است