همسفر فاش بگو راز چرا اری از ایینه ها نیست نشان ان نشان های نهان نیست عیان اندر این نبض ِ زمان ، گیج منم مات و مبهوت ِ دل ِ ریش منم هوشیارم ز دل ِ خویش چرا ان که مستم بکند ، نیست چرا همسفر گرچه رهایم کردی راست گو ، ره به کجا اوردی نکند باز به من می خندی زین که پروانه شدم می خندی خنده کن تا که منم سوز شوم بنواز تا که منم کوک شوم ره به تنهایی من می گرید همسفر ، باش ، دلم می گرید خُنک ان روز که اندر پیش است دل ِ زهر خورده ی من در نیش است باش تا سایه ای بر من باشی وین دل زخم ، تو ، مرهم باشی

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 91/2/13 و ساعت 8:43 صبح | نظرات دیگران()

 "عشق من! پاییز آمد مثل پار :: باز هم، ما باز  ماندیم از بهار احتراق لاله را دیدیم ما :: گل دمید و خون نجوشیدیم ما باید از فقدان گل، خونجوش بود :: در فراق یاس، مشکی پوش بود یاس بوی مهربانی می دهد :: عطر دوران جوانی می دهد یاس ها یادآور پروانه اند :: یاس ها پیغمبران خانه اند یاس ما را رو به پاکی می برد :: رو به عشقی اشتراکی می برد یاس در هر جا نوید آشتی است :: یاس دامان سپید آشتی است در شبان ما که شد خورشید؟ یاس :: بر لبان ما که می خندید؟ یاس یاس یک شب را گل ایوان ماست :: یاس تنها یک سحر مهمان ماست بعد روی صبح، پرپر می شود :: راهی شبهای دیگر می شود یاس مثل عطر پاک نیتست :: یاس استنشاق معصومیتست یاس را آیینه ها رو کرده اند :: یاس را پیغمبران بو کرده اند یاس بوی حوض کوثر می دهد :: عطر اخلاق پیمبر می دهد حضرت زهرا دلش از یاس بود :: دانه های اشکش از الماس بود داغ عطر یاس زهرا زیر ماه :: می چکانید اشک حیدر را به چاه عشق محزون علی یاس است و بس :: چشم او یک چشمه الماس است و بس اشک می ریزد علی مانند رود :: بر تن زهرا: گل یاس کبود گریه آری گریه چون ابر چمن :: بر کبود یاس و سرخ نسترن گریه کن حیدر! که مقصد مشکلست :: این جدایی از محمد مشکلست گریه کن زیرا که دخت آفتاب :: بی خبر باید بخوابد در تراب این دل یاس است و روح یاسمین :: این امانت را امین باش ای زمین گریه کن زیرا که کوثر خشک شد :: زمزم از این ابر ابتر خشک شد نیمه شب دزدانه باید در مغاک :: ریخت بر روی گل خورشید، خاک یاس خوشبوی محمد داغ دید :: صد فدک زخم از گل این باغ دید مدفن این ناله غیر از چاه نیست :: جز تو کس از قبر او آگاه نیست گریه بر فرق عدالت کن که فاق :: می شود از زهر شمشیر نفاق گریه بر طشت حسن کن تا سحر :: که پر است از لخته خون جگر گریه کن چون ابر بارانی به چاه :: بر حسین تشنه لب در قتلگاه خاندانت را به غارت می برند :: دخترانت را اسارت می برند گریه بر بی دستی احساس کن! :: گریه بر طفلان بی عباس کن! باز کن حیدر! تو شط اشک را :: تا نگیرد با خجالت مشک را گریه کن بر آن یتیمانی که شام :: با تو می خوردند در اشک مدام گریه کن چون گریه ی ابر بهار :: گریه کن بر روی گلهای مزار مثل نوزادن که مادر مرده اند :: مثل طفلانی که آتش خورده اند گریه کن در زیر تابوت روان :: گریه کن بر نسترن های جوان گریه کن زیرا که گل ها دیده اند :: یاس های مهربان کوچیده اند گریه کن زیرا که شبنم فانی است :: هر گلی در معرض ویرانی است ما سر خود را اسیری می بریم :: ما جوانی را به پیری می بریم زیر گورستانی از برگ رزان :: من بهاری مرده دارم ای خزان زخم آن گل در تن من چاک شد :: آن بهار مرده در من خاک شد ای بهار گریه بار نا امید :: ای گل مایوس من! یاس سپید‏".

 نوشته شده توسط مجید کمالو در شنبه 91/2/9 و ساعت 12:21 عصر | نظرات دیگران()

در کلاس روزگار
درسهای گونه گونه هست
درس دست یافتن به آب و نان
درس زیستن کنار این و آن
درس مهر
درس قهر
درس آشنا شدن
درس با سرشک غم ز هم جدا شدن
در کنار این معلمان و درسها
در کنار نمره های صفر و نمره های بیست ها
یک معلم بزرگ نیز
در تمام لحظه ها ، تمام عمر
در کلاس هست و در کلاس نیست
نام اوست : مرگ
و آنچه را که درس می دهد
زندگی است

 نوشته شده توسط مجید کمالو در پنج شنبه 91/1/31 و ساعت 8:46 صبح | نظرات دیگران()

  چیزهایی که نباید در فیسبوک به اشتراک بگذارید!؟

 نوشته شده توسط مجید کمالو در سه شنبه 91/1/15 و ساعت 2:37 عصر | نظرات دیگران()

انسان، از نخستین سال های زندگی اجتماعی، زمانی که از راه شکار و گردآوری خوراک های گیاهی روزگار می گذراند، متوجه بازگشت و تکرار برخی از رویدادهای طبـیعی، یعنی تکرار فصول شد. زمان یخ بندان ها موسم شکوفه ها، هنگام جفت گیری پرندگان و چرندگان را از یکدیگر جدا کرد. نیاز به محاسبه در دوران کشاورزی، یعنی نیاز به دانستن زمان کاشت و برداشت؛ فصل بندی ها و تقویم دهقانی و زراعی را بوجود آورد. نخستین محاسبه فصل ها، بی گمان در همهً جامعه ها، با گردش ماه که تغیـیـر آن آسانتر دیده می شد، صورت گرفت. و بالاخره نارسایی ها و ناهماهنگی هایی که تقویم قمری، با تقویم دهقانی داشت، محاسبه و تنظیم تقویم بر اساس گردش خورشید صورت پذیرفت. سال در نزد ایرانیان همواره دارای فصل نبوده، زمانی شامل دو فصل : زمستان ده ماهه و تابستان دو ماهه بوده؛ و زمانی دیگر تابستان هفت ماه ( از فروردین تا آبان) و زمستان پنج ماه ( از آبان تا فروردین ) بوده، و سرانجام از زمانی نسبتاً کهن به چهار فصل سه ماهه تقسیم گردیده است. گذشته از ایران: "سال و ماه سغدی ها، خوارزمی ها، سیستان ها در شرق و کاپادوکی ها و ارمنی ها در مغرب ایران، بدون کم و زیاد همان سال و ماه ایرانی است". 

                                             نوروز در تاریخ

دانش ما از آغاز جشن گرفتن نوروز بسیار محدود است. مدارک نوشتاری در تاریخ ایران، تا قبل از قرن اول بعد از میلاد ذکری از نوروز نمی کنند. هرچند که بسیاری از محققان بر این عقیده هستند که یکی از دلایل ساختمان مجموعه پارسه (تخت جمشید)، جشن گرفتن نوروز و بارعام نوروزی شاهنشاهان هخامنشی بوده، اما نبود هیچگونه نشانه ای از وقوع این مراسم در دوران هخامنشی، برای بعضی از دانشمندان این سوال را پیش آورده که آیا نوروز در دوران باستانی به عنوان یک مراسم دولتی جشن گرفته می شده یا نه؟
نخستین برخورد ما با نوروز در مدارک تاریخی به سلطنت ولاش اول اشکانی (78-51 پ م) باز می گردد. ولاش اول را عموما" پایه گذار بسیاری از مراسم ایرانی از جمله سده می دانند و نوشته شدن قسمتهایی از اوستا را نیز به دوران او نسبت می دهند. متاسفانه کمبود مدارک کامل ما را از تحقیق لازم در مورد جزئیات برگزاری نوروز در دوران اشکانی محروم می کند.
برعکس، از مراسم نوروز در دوران ساسانی(650-224 پ م) اطلاعات جامعی در دست داریم. کتیبه های ساسانی، پند نامه ها و دیگر قطعه های ادبیات ایرانی میانه، از برگزاری جشن سال نو در دربار ساسانی صحبت می کنند. مراسم بار نوروزی که در آن شاهنشاه برای تمام اعضای دولت و نمایندگان ملت، بارعام ترتیب می داد، از بازمانده های مراسم ساسانی است.
مراسم بارعام شاهانه در دوران بعد از اسلام نیز باقی ماند و تمام شاهان ایران، حتی پادشاهانی که از اصل غیر ایرانی میامدند (مانند سلاطین غز و مغول) نیز دربار خود را برای برگزاری رسوم ایرانی و از جمله نوروز آماده می کردند. در دربار خلفای عباسی که از بسیاری جهات خود را ادامه شاهنشاهان ساسانی می دانستند، نوروز از مهمترین جشنهای سال بود و بار نوروزی با تمام جلال و شکوه آن انجام می گرفت.
با وجود داشتن مدارک مورد اطمینان در مورد جشن گرفته شدن نوروز در دوران ساسانی، دلیلی در دست نداریم که نوروز را جشنی با گذشته بسیار قدیمیتر از دوران ساسانی فرض نکنیم. بسیاری از جشنهای مهم جهان در ابتدا تنها بوسیله مردم عامی برگزار می شدند و جزو برنامه های سلطنتی حساب نمی گشتند. قدیمی بودن و دست نخوردن مراسم نوروز می تواند گواهی از این باشد که این جشن مدتها قبل از اینکه پادشاهان ساسانی (و شاید اشکانی) آنرا تبدیل به جشنی رسمی کنند، وجود داشته و مانند امروز، بوسیله همه مردم ایران جشن گرفته می شده.

 نوشته شده توسط مجید کمالو در سه شنبه 90/12/23 و ساعت 8:59 صبح | نظرات دیگران()

 ای برادر عزیز چون تو بسی ست در جهان هر کسی عزیز کسی ست

هوس روزگار خوارم کرد روز گارست و هر دمش هوسی ست

عنکبوت زمانه تا چه تنید که عقابی شکسته ی مگسی ست

به حساب من و تو هم برسند که به دیوان ما حسابرسی ست

هر نفسی عشق می کشد ما را همچنین عاشقیم تا نفسی ست

کاروان از روش نخواهد ماند  باز راه است و غلغل جرسی ست

آستین بر جهان برافشانم  گر به دامان دوست دسترسی ست

تشنه ی نغمه های اوست جهان  بلبل ما اگرچه در قفسی ست

سایه بس کن که دردمند ونژند  چون تو در بند روزگار بسی ست

 نوشته شده توسط مجید کمالو در پنج شنبه 90/12/18 و ساعت 8:43 صبح | نظرات دیگران()

باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم        وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

هفت اختر بی آب را کاین خاکیان را می خورند    هم آب بر آتش زنم هم باده‌هاشان بشکنم

از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من          تا جغد طوطی‌خوار را در دیر ویران بشکنم

زآغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم  بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم

امروز هم‌ چون آصفم شمشیر و فرمان در کفم   تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 90/12/10 و ساعت 8:27 صبح | نظرات دیگران()

پیدا شدم، پیدا شدم،

پیدای ناپیدا شدم،

شیدا شدم، شیدا شدم،

شیدا شدم پیدا شدم پیدا شدم

پیدای ناپیدا شدم

شیدا شدم

شیدا شدم

من او بُدم، من او شدم،

با او بُدم، بی او شدم،

در عشق او چون او شدم،

زین رو چنین بی‌سو شدم،

زین رو چنین بی‌سو شدم،

در عشق او چون او شدم،

چون او شدم، چون او شدم،

پیدا شدم، پیدا شدم،

پیدای ناپیدا شدم،

شیدا شدم،

 نوشته شده توسط مجید کمالو در چهارشنبه 90/12/10 و ساعت 8:22 صبح | نظرات دیگران()